Жыву прашатым… Бо пад восень,
Як выпраўляю ў вырай журавоў,
Заўсёды іх даймаю просьбай:
“Хутчэй, сябры, вяртайцеся дамоў!”
“Ты не марудзь, – прашу я ў Бога,
Хай кіну зерне ў мяккую раллю. –
Не дай загінуць ім, нямоглым,
Пашлі ў час дожджык спорны на зямлю!”
Жыву прашатым я ў світання,
Каб плённым быў працоўны дзень;
Жыву прашатым – у кахання:
“Не пакідай хоць у бядзе!..”
У мамы, хто заўжды вачыма
Праводзіць аж за паварот…
Жыву прашатым – у Айчыны,
Малю за бедны свой народ.
|
|
